1. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ποτέ: Η πορεία της ιστορίας του γένους των ανθρώπων είναι γραμμική. Αποτελεί ανακρίβεια η θεωρία πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Είχε δίκαιο ο σκοτεινός Εφέσιος φιλόσοφος Ηράκλειτος, όταν υποστήριζε ότι κανένας δεν μπορεί να μπει δύο φορές στο ίδιο νερό του ίδιου ποταμού. Έτσι και το ποτάμι της Ιστορίας ρέει χωρίς παλινδρομήσεις και ό,τι γίνεται για πρώτη φορά ποτέ δεν επαναλαμβάνεται.

 

2. Η συνήθεια των προκλήσεων: Εν τούτοις υπάρχουν κινήσεις, που εκτελούνται από τους οργανισμούς, οι οποίες επαναλαμβάνονται σχεδόν στερεοτύπως και συνιστούν τις συνήθειες. Η δε συνήθεια, κατά τον Αριστοτέλη, είναι δευτέρα φύσις, διότι ριζώνει τόσο βαθιά στο λειτουργικό σύστημα του οργανισμού, ώστε να μη είναι εύκολος ο απεθισμός. Η τέτοια δύναμη της συνήθειας καθιστά τον άνθρωπο δούλο, ο οποίος εξαγοράζει την αλλοτριωμένη ζωή του με το τίμημα του φανατισμού, του οποίου μέτρο είναι η εξαθλίωση και ο θάνατος. Μια τέτοια συνήθεια έχουν αναπτύξει ως πολιτική πρακτική μερικοί σοβινιστικά φερόμενοι λαοί της Γης, η οποία είναι γνωστή ως συνήθεια των προκλήσεων.

 

3. Οι αντιδράσεις στις προκλήσεις των ιθυνόντων: Από την ιστορία είναι γνωστόν ότι η πρόκληση ως πολιτικό φαινόμενο (provocatio ad populum) εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην αρχαία Ρώμη δύο χιλιάδες τριακόσια χρόνια πριν από την εποχή μας. Μέσα από τους αγώνες των εργατικών συντεχνιών διαμορφώθηκε το δικαίωμα του πολίτη της ρωμαϊκής δημοκρατίας να αντιδρά στις προκλήσεις των ηγετών, οι οποίοι έχοντας και αστυνομική εξουσία μπορούσαν να καταδικάζουν τους πολίτες σε μαστιγώσεις ή ακόμη και σε θανατική ποινή. Όσοι πολίτες τύχαινε να πλήττονται από τις αποφάσεις αυτές απευθύνονταν στις συντεχνίες των και προκαλούσαν λαϊκές συνελεύσεις, οι οποίες αντιδρούσαν ομαδικά απέναντι σε τέτοιες αποφάσεις των αρχόντων.

 

4. Η τακτική των προκλήσεων: Από τότε μέχρι σήμερα δεν υπήρξαν ποτέ εποχές, που η τακτική των προκλήσεων, διαρκώς τελειοποιούμενη, να μην έχει χρησιμοποιηθεί ως ένας συνειδητά ύπουλος τρόπος εξώθησης του αντιπάλου σε απερίσκεπτες εκδηλώσεις, ήτοι δηλώσεις, ομολογίες ή και πράξεις, οι οποίες να εκθέτουν τον απερίσκεπτα αντιδρώντα στις παγίδες του προκαλούντος, του “προβοκάτορα”. Στην Πολιτική η συνειδητή πρόκληση ενός πολιτικού αντιπάλου σε εκδήλωση συμπεριφοράς επιθυμητής από τον σκηνοθέτη της πρόκλησης, αποτελεί σχεδόν πάγια τακτική, η οποία, ενώ καλύπτει την αδυναμία του προκαλούντος να επιβληθεί στο χώρο του δυναμικά με δίκαια και νόμιμα μέσα, αντιθέτως κατορθώνει να αποφέρει ωφέλιμα για τον προκαλούμενο αποτελέσματα.

 

5. Οι προκλήσεις οδηγούν σε πόλεμο: Αλλά και στις σχέσεις μεταξύ των κρατών προκλήσεις, -όπως π.χ. είναι η παραβιάσεις των συνόρων και γενικότερα του κυριαρχικού χώρου, οι συλλήψεις πλοίων, που δήθεν έχουν εισέλθει στα ξένα χωρικά ύδατα, η κατάρριψη αεροπλάνου, που παραβίασε τον εναέριο χώρο της χώρας, η επιβολή εμπάργκο στην διακίνηση καταναλωτικών αγαθών μέσω της χώρας του “προβοκάτορα”, - μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρότερες εντάσεις, που κάποτε εξελίσσονται και σε πολεμικά επεισόδια.

 

6. Η αδιαφορία κρατών της Ε.Ε. έναντι των προκλήσεων: Αφότου άρχισε να αναβαθμίζεται ο γεωπολιτικός ρόλος της Τουρκίας και να γίνεται η οικονομική της ανάπτυξη, μετά την κατάρρευση των καθεστώτων στις χώρες του ανατολικού πολιτικο-στρατιωτικού συνασπισμού, η ηγεσία αυτής της χώρας πύκνωσε τις προκλητικές ενέργειες απέναντι σε γειτονικές της χώρες και ιδιαίτερα απέναντι στην Ελλάδα. Οι καθημερινές παραβιάσεις του εναερίου χώρου και οι συχνές εισβολές τουρκικών πολεμικών σκαφών στο θαλάσσιο χώρο μας αποσκοπούν στο να περιαγάγουν την ηγεσία και τους πολίτες της χώρας μας σε διαρκή εκνευρισμό, σε καλλιέργεια φοβίας και πνεύματος ηττοπάθειας, ώστε δοθησομένης ευκαιρίας να προαγάγουν τις άνομες διεκδικητικές των θέσεις επί του Αιγαίου και της Θράκης. Η σημερινή ανθρωπότητα - και ιδιαίτερα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, τα οποία εξοργιστικώς αδιαφορούν για όσες ιταμές προκλήσεις ενεργούν οι Τούρκοι σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος - μυωπάζουν ακόμη βαρύτερα και απέναντι σε μια άλλη πολυαίμακτη πολιτική πρόκληση.

 

7. Το όνειρο νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: Η πανάρχαιος λαός των Κούρδων (αρχαίων Καρδούχων, οι οποίοι ως πολεμικός λαός είχαν βοηθήσει τους Μυρίους του Ξενοφώντα να διαφύγουν από το θανάσιμο κλοιό του Τισσαφέρνη), που αριθμεί σήμερα σχεδόν εικοσιπέντε εκατομμύρια, είναι ένας σκλαβωμένος λαός, που δυστυχώς δεν κατέκτησε ακόμη την εθνική του ανεξαρτησία από τον οθωμανικό και τον ιρακινό ζυγό. Πριν από τριάντα σχεδόν χρόνια ο λαός αυτός αποφάσισε να αγωνιστεί για την αυτονόμησή του. Οι Τούρκοι, που ποτέ δεν συμφιλιώθηκαν με την ιδέα ότι είναι βάρβαροι εισβολείς στην Ευρώπη, ότι είναι κατακτητές του ελληνικότατου Βυζαντίου, ότι τέλος πάντων δεν έχουν τέτοιον πολιτισμό, που να τους αξιώνει να ενταχτούν ισότιμα και ευπρόσδεκτα στην χορεία των πολιτισμένων λαών της Δύσης, τόσον με την ένοχη σιωπή των λαών της Ευρώπης όσο και με την πολλαπλή ενίσχυση εκ μέρους των Αμερικανών, αναπτύσσουν εξοντωτική φασιστικού και ναζιστικού τύπου τακτική εναντίον του λαού αυτού. Αντί του διαλόγου, ο οποίος είναι η βάση της δημοκρατίας, αντί της εφαρμογής των αρχών της αυτοδιαθέσεως των λαών, οι οποίες καταξιώθηκαν μετά τη διάλυση των αυτοκρατοριών και την ανάδειξη των εθνών, αντί της συμμόρφωσης προς τα διεθνή νόμιμα και τις αρχές του διεθνούς δικαίου, οι Τούρκοι με τα όπλα του ΝΑΤΟ, των φίλων τους Γερμανών και των πλουσιόδωρων χορηγών τους Αμερικανών, καθώς και με πολλές επενδύσεις εκ μέρους ξένων και αδηφάγων κεφαλαιοκρατών, καταπατώντας μάλιστα ακόμα και κυριαρχικά δικαιώματα γειτονικών τους λαών, εξαπέλυσαν επανειλημμένως εκκαθαριστικές επιχειρήσεις γενοκτονίας εναντίον των επαναστατημένων Κούρδων, των οποίων πυρπόλησαν τα χωριά και σκότωσαν φρικαλέα ακόμη και τον άμαχο πληθυσμό. Και ομολογούν ότι αποβλέπουν στην ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας!

 

8. Οι προκλήσεις και οι πληθυσμοί: Και ενώ οι κρουνοί του αίματος των Κούρδων φουσκώνουν τα ρυάκια και τα ποτάμια της Ανατολίας και του Πόντου, αιφνιδίως η τουρκική διπλωματία αιτιάται τους Έλληνες, πως τάχα αυτοί είναι, που εκπαιδεύουν τους Κούρδους "τρομοκράτες", πως οι Έλληνες δήθεν είναι εκείνοι, που ενισχύουν τον αγώνα των Κούρδων, πως οι Έλληνες μόνον είναι εκείνοι, που φιλοξενούν στην χώρα τους δύο οργανώσεις Κούρδων "τρομοκρατών", παραβλέποντας εθελότυφλα ότι σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες παρέχεται εγκάρδια φιλοξενία και μάλιστα δαψιλής οικονομική υποστήριξη σε παρόμοιες οργανώσεις, ακόμα και στο εθνικό Κοινοβούλιο των Κούρδων! Και δυστυχώς οι προκλήσεις αυτές, που βεβαίως -και πολύ σωφρόνως- δεν εξάπτουν αμέσως τις προσδοκώμενες από τους Τούρκους αντιδράσεις των Ελλήνων, ευρίσκουν πρόσφορο έδαφος στον φανατισμένο τουρκικό λαό, τον οποίον προετοιμάζουν ψυχολογικά για κάποιο προγραμματισμένο θερμό επεισόδιο εναντίον της Ελλάδας.

 

9. Οι προκλήσεις και ο εμφύλιος πόλεμος: Και όπως συμβαίνει άλλωστε στα περισσότερα Εθνικοαπελευθερωτικά Μέτωπα (Ε.Α.Μ.), ο επαναστατημένος κουρδικός λαός δυστυχώς έχει διασπαστεί σε δύο αντίπαλες παρατάξεις (ήτοι: την εθνικά αγωνιζόμενη PΚΚ και τη φιλοτουρκική και γι’ αυτό εθνοπροδοτική ΚDP), εκ των οποίων η δεύτερη, προδοτικά συμπεριφερόμενη, συμπράττει με τους τυράννους εναντίον των πατριωτικά αγωνιζόμενων για την ανεξαρτησία του λαού τους ομοφύλων τους! Η διαίρεση αυτή οδηγεί σε εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος ακυρώνει τα αγαθά αποτελέσματα του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα και εξυπηρετεί άριστα τα σχέδια των τυράννων.

 

10. Η οξύτητα των προκλήσεων: Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες κορυφώνοντας την οξύτητα των προκλήσεών τους κατασκεύασαν πρόσφατα μέσω ενός Κούρδου προδότη μια γελοία κατηγορία σε βάρος της Ελλάδας. Και την κατηγορία αυτή εκθύμως την υιοθέτησαν -επίσημα και εντελώς επιπόλαια- και οι προστάτες των οι Αμερικανοί, των οποίων κάποιοι διπλωματικοί εκπρόσωποι περιοδεύοντες ανά τις χώρες της Ευρώπης ως οιονεί "τελάληδες" των Τούρκων την διαλαλούν, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έτσι αναδέχονται έμμεσα και σοβαρό μέρος της ευθύνης των τουρκικών προκλήσεων σε βάρος της Ελλάδος. Σύμφωνα με την σκευωρία αυτή η Ελλάδα - άκουσον, άκουσον!- είναι κατηγορούμενη απέναντι στο Διεθνές Δίκαιο και ενώπιον της ανθρωπότητας, διότι δήθεν ενισχύει τους Κούρδους "τρομοκράτες"! Αν η θέση αυτή δεν είναι ερεθιστική πρόκληση προς το λαό της Ελλάδας να ξεσηκωθεί και να αντιδράσει εκκωφαντικά, ώστε το δίκιο της και το δίκιο των Κούρδων να ακουστεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο; Τότε πρέπει να αναμένονται λίαν συντόμως πολλά δεινά. Και αναμφιβόλως είναι βίαια πρόκληση προς τον εξαθλιωμένο από την πενία και την στέρηση των πολιτικών του ελευθεριών τουρκικό λαό, για να τον εμπλέξει σε περιπέτειες αγριότητας και βαρβαρότητας.

11. Οι προκλήσεις και οι τρομοκράτες: Οι Έλληνες ως λαός, αποφεύγοντας με νηφαλιότητα την σκηνοθετημένη αυτή πρόκληση, πρέπει να διατρανώσουν τη φωνή τους και να καταγγείλουν διεθνώς τις μεθοδεύσεις όχι μόνον της εξόντωσης των Κούρδων ως ιδιαίτερου λαού, αλλά και της προετοιμασίας δεινών σε βάρος των. Η πρόκληση αυτή της χιτλερικού τύπου τουρκικής τακτικής είναι ανάγκη να αφυπνίσει και το πνεύμα αλληλεγγύης του χιλιοβασανισμένου από τους Τούρκους λαού των Ελλήνων, και να διακηρυχτεί στεντορείως ότι οι Κούρδοι δεν είναι "τρομοκράτες", αλλά τρομοκράτες είναι οι τύραννοι, που τους αρνούνται την ελευθερία, και όλοι όσοι ανέχονται ή συμπράττουν ἐν ἀγαστῇ συμπνοίᾳ με τους τυράννους.

 

12. Εθνική απελευθέρωση και “τρομοκράτες”: Είναι πολύ γνωστή η μέθοδος αυτή: Με παρόμοιες κατηγορίες δεν στιγμάτιζε και ο αυστριακός καγκελάριος, ο στυγερός Μέττερνιχ, την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και παρέσερνε ακόμα τον τσάρο της Ρωσίας να αποκηρύξει το κίνημα του "τρομοκράτη" Αλέξανδρου Υψηλάντη στην Μολδοβλαχία; Ως "τρομοκράτες" δεν χαρακτηρίζονταν οι Ιταλοί καρμπονάροι, που αγωνίζονταν για την αποτίναξη του αυστριακού ζυγού; Αλλά και στη χώρα μας με επιταγή των Αμερικανών του "ψυχρού πολέμου" δεν είχαν χαρακτηριστεί ως "συμμορίτες" οι Έλληνες του βουνού κατά τον εμφύλιο πόλεμο του 1946-49; "Τρομοκράτες" στη Μέση Ανατολή δεν χαρακτηρίζονταν οι Εβραίοι, όταν αγωνίζονταν να επανιδρύσουν, μετά από δύο χιλιάδες χρόνια διασποράς του λαού των, το νέο τους κράτος; "Τρομοκράτες" δεν ονόμαζαν - και δεν στιγματίζουν ακόμη και σήμερα - τους Παλαιστίνιους αγωνιστές της εθνικής ανεξαρτησίας τόσον οι Εβραίοι όσον και οι κηδεμόνες των Αμερικανοί, όταν ο πανάρχαιος λαός των Παλαιστινίων μάχεται για την εθνική του αποκατάσταση; Εναντίον των Σέρβων της Βοσνίας ως δήθεν "τρομοκρατών", δεν διεξάγει σήμερα ο στρατός του ΝΑΤΟ εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, με πρόσχημα τάχα να συλλάβει τον Κάραζιτς, για να τον δικάσει ως "εγκληματία πολέμου"; Με την μέθοδο αυτή, αφού υποβιβαστούν στην μοίρα των υπανθρώπων οι αντίπαλοι, νομιμοποιούνται οι ισχυρότεροι -όχι ως εγκληματίες πολέμου, αλλά ως "υπερασπιστές του δικαίου και της τάξης"- να τους εξοντώνουν! Αλλά ποιος δίκασε τους Αμερικανούς για τα εγκλήματα πολέμου, που διέπραξαν στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στην Αγκόλα ή στον Περσικό Κόλπο, ή και σε άλλες περιοχές, όπου διεξήγαγαν πολέμους; ποιος τους δίκασε για εγκλήματα εφάμιλλα των θηριωδιών του ναζιστικού καθεστώτος;

 

13. Η ἐπαρση γεννάει τον τύραννο: Ο ελληνικός λαός, που έχει βρεθεί επανειλημμένως στην ίδια και σε δεινότερη θέση από εκείνη, στην οποίαν βρίσκονται σήμερα οι επαναστατημένοι Κούρδοι, οφείλει να ξεσηκωθεί σε πάνδημη διαμαρτυρία για την πρόκληση, στην οποίαν επιχειρεί να τον εμπλέξει το συνδικάτο του σύγχρονου εγκλήματος. Η πρόκληση όμως των Τούρκων, η οποία μέσω της ακριβοπληρωμένης προπαγάνδας, που ασκούν διεθνώς οι μυστικές τουρκικές δυνάμεις, δεν πρέπει να εξάψει με κανέναν τρόπο τα πνεύματα της πολιτικής και της στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας. Διότι ακριβώς σε παρόμοια αντίδραση αποσκοπεί η τουρκική πρόκληση. Ούτε πάλι πρέπει να πτοηθεί η Ελλάδα και αδιαφορήσει για την τύχη του συμπαθούς αγωνιζόμενου κουρδικού λαού. Η σύγχρονη τουρκική πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία κεμαλικού τύπου συνειδητοποιώντας πλέον ότι η χώρα των είναι καθολικώς ανεπιθύμητη ως εταίρος στην κοινότητα των ευρωπαϊκών λαών, αντί να παραδεχτούν τα σφάλματα της πολιτικής των και να αλλάξουν τακτική, επιζητώντας το δρόμο του συμβιβασμού των με τα διεθνή νόμιμα, αντίθετα προτιμούν να ακολουθούν το δρόμο της αλαζονείας, της αυθαιρεσίας και της βίας. Αλλά η έπαρση γεννά τον τύραννο. Η αυτοπεποίθηση, που προέρχεται από την πολεμική υπεροπλία, δεν βοήθησε ποτέ κανένα τύραννο κατά την αναμέτρησή του με αντιπάλους, οι οποίοι αντιστάθηκαν προασπίζοντας με την ψυχή τους το δίκιο τους. Ο μικρός Δαβίδ κατανίκησε τον υπερφίαλο και προκλητικότατο Γολιάθ. Και οι Έλληνες λένε: “Όταν φτερώνει το μυρμήγκι, τρώει το κεφάλι του”.

 

14. Η κενοφροσύνη και η πολιτική των προκλήσεων: Η πρόκληση ως τρομοκρατική μέθοδος διαγράφει αρχικά μια πορεία εκφοβισμού, αλλά ταυτόχρονα χαλυβδώνει την ψυχή του προκαλούμενου και επιστρέφει ως κεραυνός στην κεφαλή του προβοκάτορα. Μόνον κενόφρονες καταφεύγουν στην παλίνδρομη πολιτική των προκλήσεων. Οι νουνεχείς μετέρχονται την πολιτική της ψύχραιμης αναμονής και του κεραυνοβόλου αιφνιδιασμού. Όσοι συμπεριφέρονται με στερεότυπα σχήματα πρακτικής, εσφαλμένα πιστεύουν πως η ιστορία διαγράφει κυκλική πορεία και επομένως επαναλαμβάνεται. Αλλά όπως προσφυώς ελέχθη, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, γίνεται φάρσα, διότι ο εχθρός γνωρίζει σαφώς τον τρόπο αντίδρασης. Μόνον με νηφάλια στάση ψύχραιμης αναμονής, επαγρύπνησης και ετοιμότητας είναι δυνατή η νικηφόρα αντιμετώπιση των παγιωμένων συνηθειών. Η ιστορία ποτέ δεν επαναλαμβάνεται και γι’ αυτό επιφυλάσσει οδυνηρότατες εκπλήξεις για όσους θέλουν να αγνοούν αυτή την πραγματικότητα.

Δημοσθένης Γ. Γεωργοβασίλης