Σημειώσεις και σχόλια ενός Αιτωλού
Γράφει ο Γιάννης Βλασόπουλος
Οι πλατείες του Αγρινίου στένεψαν
Είναι γνωστό ότι το Αγρίνιο είναι παλιά πόλη και το οικοδομικό σχέδιο, στο κέντρο της τουλάχιστον, δεν έχει ευρείς δρόμους για να εξυπηρετήσει τις σύγχρονες ανάγκες. Στην κατάσταση όμως αυτή προστέθηκε τα τελευταία χρόνια και η σταδιακή "κατάληψη" του χώρου των πλατειών του, της πλατείας Δημοκρατίας, της πλατείας Ειρήνης και άλλων μικρότερων, από τα καθίσματα και τα τραπεζάκια των παραπλήσιων καταστημάτων που έχουν πληθύνει. Με τις άδειες βεβαίως που εκδίδονται αφειδώς από την δημοτική αρχή. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα παρατηρείται ότι οι παραχωρηθέντες χώροι αποκτούν μόνιμες περιφράξεις και στέγαστρα από νάιλον εντός των οποίων λειτουργούν θερμαντικά ή ψυκτικά μηχανήματα, αναλόγως των καιρικών συνθηκών.
Το θέμα δεν έχει μόνο την αισθητική του πλευρά. Έχει κυρίως την
πλευρά της αναίρεσης της κοινοχρησίας του χώρου της πλατείας. Και η
κοινή χρήση των πλατειών αυτών δεν είναι δικαίωμα μόνο των πελατών
των καταστημάτων, αλλά όλων των πολιτών.
*********
Η εορτή της Δικαιοσύνης
Γιορτάστηκε και εφέτος από τον νομικό κόσμο
η εορτή της δικαιοσύνης που καθιερώθηκε από το 1991
(κατά την ημέραν του Αγίου Διονυσίου) η εορτή της
Δικαιοσύνης.
Νομίζουμε ότι είναι εξόχως επιτυχής ο
συνδυασμός της εορτής της Δικαιοσύνης με την μνήμη του Διονυσίου του
Αεροπαγίτου. Γιατί συμβολίζει τον δεσμό δύο παραγόντων που
ζωογόνησαν την απονομή του Δικαίου. Συμβολίζει δηλαδή τον δεσμό των
πολιτικών και πολιτιστικών αξιών της ισότητας, της ισηγορίας και της
ισονομίας, αφ ενός, με τον θρησκευτικό πνεύμα της συγγνώμης και της
επιείκειας, αφ ετέρου. Η γονιμοποιός διαπλοκή των
παραγόντων αυτών αναδεικνύει την δικαιοσύνη σε
ύψιστη αρετή. Αναδεικνύει την δικαιοσύνη σε εργαλείο με το οποίο η
πολιτεία λύνει τις διαφορές και αίρει τις συγκρούσεις
όχι για να ικανοποιήσει αισθήματα εκδίκησης, αλλά
επιχειρώντας να μεταβάλλει την μεν κοινωνία σε κοινότητα, το δε
φυσικό πρόσωπο σε προσωπικότητα.
Στη σημερινή εποχή, εποχή των καθολικών
αμφισβητήσεων και της φθοράς των αξιών, η αναφορά στις αρετές αυτές,
στις αξίες αυτές, είναι ασφαλώς χρήσιμη, γιατί τονώνει το φρόνιμα
εκείνων που τάχτηκαν να υπηρετήσουν την Δικαιοσύνη. Και ας μη
λησμονούμε ότι στο φρόνημα, στην ευψυχία κυρίως θα έλεγα, όχι μόνο
του Δικαστή, αλλά όλων των παραγόντων της δίκης,
μεταξύ των οποίων κυρίως οι Δικηγόροι, στηρίζεται η διακηρυγμένη
ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Μιας δικαιοσύνης που αποτελεί, όπως
λέγει και ο ποιητής «κορυφαία πηγή, διάφανη κρήνη».
****
Εμπόριο και γλώσσα
Εμπνευσμένη, διακριτική και
εύστοχη, με τις αφίσες που τοποθετήθηκαν σε διάφορα
σημεία, η προτροπή των δημοτών της πόλης μας και των
κατοίκων της ευρύτερης περιοχής μας να στηρίζουν
την τοπική αγορά. …ΖΟΥΜΕ πράγματι όλοι μας και από
το εμπόριο, όπως και από την
πρωτογενή αγροτική παραγωγή του τόπου μας.
Τουλάχιστο κατά ένα μέτρο. Αφού οι σημερινές
συνθήκες επιτρέπουν, εάν δεν επιβάλλουν, την άσκηση
εμπορίας παντός είδους ανταγωνιστικών προϊόντων
(παραγομένων αλλού) στην περιοχή μας όπως και σε
άλλες περιοχές της χώρας μας, μέσω διαδικτυακών
πωλήσεων ή των εγκατασταθέντων υποκαταστημάτων
μεγάλων εταιρειών που δεν εδρεύουν στην πόλη
μας.
Το πιο σημαντικό όμως θέμα που προκύπτει
για όλους μας που παρατηρούμε τα εμπορικά καταστήματα της πόλης μας
είναι άλλο. Είναι οι ξενόγλωσσες επιγραφές των
περισσότερων καταστημάτων της πόλης μας. Δυστυχώς η ελληνική γλώσσα
δεν είναι φαίνεται επαρκής ή δεν είναι αρεστή σε
πολλούς εμπορευόμενους. Καταφεύγουν δε στην αγγλική γλώσσα όχι μόνο
για δηλώσουν το αντικείμενο της εμπορίας τους, αλλά και το όνομά
τους, την εμπορική επωνυμία τους.
Πως αλλιώς εξηγείται το φαινόμενο, όταν
είναι βέβαιο ότι η πελατεία τους δεν είναι αλλοδαποί – τουρίστες;.
Οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι πελάτες τους γεννήθηκαν στο Αγρίνιο,
μιλούν και γράφουν ελληνικά. Λίγοι ξέρουν ξένες γλώσσες. Τι
συμβαίνει συνεπώς;
Πιθανόν νομίζουν ότι αυξάνουν το γόητρο της
επαγγελματικής τους δραστηριότητας. Είναι όμως ταυτόχρονα σαφής η
περιφρόνηση της Ελληνικής Γλώσσας. Της γλώσσας των πατέρων μας. Της
γλώσσας που αποτελεί το θεμέλιο του σύγχρονου πολιτισμού. Της
ελληνικής γλώσσας που έχουμε όλοι (και όσοι φαίνεται ότι την
καταφρονούν) το προνόμιο να είναι, όπως λέγεται, «ο οίκος του
είναι μας».
*****
Οι αργίες που περισσεύουν
Στο Δημοτικό Συμβούλιο του Αγρινίου συζητήθηκε
πριν από καιρό η πρόταση του Δημάρχου, Γιώργου Παπαναστασίου, για
καθιέρωση της 11ης Ιουνίου κάθε έτους, επέτειος της
απελευθέρωσης του Βραχωρίου από τον τουρκικό ζυγό το
1821, ως δημόσια εορτή τοπικής και ιστορικής
σημασίας και …. ημέρα αργίας για το Αγρίνιο.
Η πρόταση έλαβε τη σύμφωνη γνώμη όλων των
παρατάξεων (της συμπολίτευσης και της
αντιπολίτευσης). Ήδη δρομολογούνται ενέργειες για
την καθιέρωση της τοπικής αργίας. Δεν
διανοούμαστε βέβαια να αμφισβητήσουμε τα πατριωτικά
αισθήματα των συμπολιτών μας που έλαβαν την απόφαση,
στο πλαίσιο μάλιστα του εορτασμού των 200 χρόνων από
το 1821. Όμως η απόφαση
αυτή μας θύμισε την γνωστή φράση του Θουκυδίδη στον
Επιτάφιο του Περικλέους «ἀνδρῶν
ἀγαθῶν
ἔργῳ
γενομένων
ἔργῳ
καὶ
δηλοῦσθαι τὰς
τιμάς» δηλαδή
προς άνδρας, οι οποίοι ανεδείχθηκαν γενναίοι με
έργα, με έργα πρέπει να εκδηλώνονται και οι τιμές
προς αυτούς. Διερωτώμαστε όμως, μήπως
η θεσμοθέτηση και αργίας στον από
ετών θεσπισμένο εορτασμό της επετείου της 11ης
Ιουνίου δεν
θα ήταν η καταλληλότερη λύση;. Δεν θα υποστηρίξουμε, όπως ίσως άλλοι, ότι επιλέχτηκε ο
χαβαλές της αργίας, ότι επελέγησαν τα
θαλασσινά μπάνια στις κοντινές παραλίες, οι εκδρομές
και τα τσιμπούσια στις ταβέρνες.
Θα
συμφωνήσει οπωσδήποτε κανείς ότι, έτσι και αλλιώς, η
λύση αυτή δεν
είναι του ύψους της ανδρείας και της αυτοθυσίας
των ηρώων που εκπόρθησαν ή απελευθέρωσαν το Βραχώρι
της εποχής εκείνης.Υπήρχε όμως
περιθώριο και
για άλλες προσθήκες. Όπως λ.χ. η βράβευση γενναίων και
ανιδιοτελών, μικρού έστω βεληνεκούς, πράξεων της
καθημερινής ζωής, από άτομα ή από συλλογικές
οργανώσεις του Αγρινίου. Όταν όμως πανελληνίως καθε χρόνο
εορτάζουμε και με αργία την επανάσταση της 25η
Μαρτίου του 1821, η αργία αυτή της 11 Ιουνίου στην προκείμενη περίπτωση,
με βάση την αρχή της αναλογικότητας, περισσεύει.
****
Κινδυνεύουσες αξίες
Ειρηνικές εκδηλώσεις. Εκδηλώσεις ικανοποίησης. Χωρίς τόλμη όμως, χωρίς κίνδυνο. Σε καιρό δημοκρατίας είμαστε. Του πολιτεύματος που σε κάποιο βαθμό εξασφαλίζει την εφικτή ελευθερία. Έτσι δεν περίμενε κανείς ούτε απαιτούσε βέβαια ηρωισμό από τους διαδηλωτές.
Ολίγο μόνο υπενθυμίστηκε από μερικά μέσα ενημέρωσης ότι οι καταδικασθέντες είχαν εκλεγεί, με την ψήφο αρκετών χιλιάδων Ελλήνων ψηφοφόρων, εκπρόσωποί του στο Ελληνικό κοινοβούλιο και δρούσαν δημόσια με προκλητικό και βίαιο τρόπο και χωρίς πολλές προφυλάξεις, αλλά κυρίως χωρίς αντιδράσεις ή με ελάχιστες από ελαχίστους.
Είναι χρήσιμο νομίζουμε να γνωρίζουμε ή να ανακαλούμε στην μνήμη μας ότι η ελευθερία και η δημοκρατία, που εγγυάται την εφικτή ελευθερία, δεν είναι μόνιμες καταστάσεις. Είναι και θα είναι πάντοτε κινδυνεύουσες. Απειλούμενες με ανατροπή και καταστρατηγήσεις
Καλές και εύλογες οι θριαμβολογίες και οι πανηγυρισμοί. Από τις θριαμβολογίες όμως μιας καθυστερημένης και από καθέδρας νίκης είναι προτιμότερο, χρήσιμο ή ίσως και αναγκαίο να αγωνίζεται κανείς καθημερινά με πράξεις επιβεβαίωσης και επαλήθευσης της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Αγώνας που βέβαια απαιτεί ατομικό θάρρος, διακινδύνευση και ανιδιοτέλεια.