Ο Τάκης Αντωνίου γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1932 και πέθανε στην Αθήνα το 2006. Ήταν γιός του γνωστού στους παλιότερους Αγρινιώτες μανάβη Χρήστου Αντωνίου, Ηπειρώτικης καταγωγής.  Σπούδασε Θεολογία στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, τρόφιμος της μονής Πετράκη. Συνέχισε τις σπουδές του στο Μόναχο της Γερμανίας (στο τμήμα της φιλοσοφίας και της βυζαντινής και νεοελληνικής φιλολογίας του εκεί Πανεπιστημίου), όπου παράλληλα εργαζόταν σε επιχειρήσεις Τουρισμού.  Γυρίζοντας στην Αθήνα, με τη Γερμανίδα σύζυγό του οργάνωσε ένα τουριστικό γραφείο και συνεργάστηκε αρχικά με γερμανικά τουριστικά πρακτορεία. Η τουριστική του επιχείρηση είχε λαμπρό μέλλον και έγινε γνωστή ως "Plotin travels".  

Ως ποιητής ο Τάκης Αντωνίου έγινε γνωστός με την ποιητική συλλογή "Εν αρχή ήν το μηδέν". Εξέδωσε και άλλα ποιητικά κείμενα, αλλά δημοσίευσε και δοκίμια και κριτικά σημειώματα. Αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1983 μέχρι το 1987 εξέδιδε το λογοτεχνικό περιοδικό "Δώμα". Το έργο του "Ο κύκλος Θανάτου και Γένεσης", σε μουσική σύνθεση Θόδωρου Αντωνίου, παρουσιάστηκε απ την συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης στη Βοστώνη τον Ιανουάριο του 1981, ενώ σε ποίηση του ίδιου του Τάκη Αντωνίου στηρίχτηκε και το έργο του Θόδωρου Αντωνίου "Επιγράμματα" που παρουσιάστηκε στο Σικάγο.

Εκτός από τη συνεργασία του με τον Θόδωρο Αντωνίου, ο Τάκης Αντωνίου είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί και με άλλους συνθέτες, μεταξύ των οποίων και ο Αγρινιώτης μουσουργός Δημήτρης Παπαποστόλου στο συμφωνικό έργο του τελευταίου "Εις κεκημημένους", ένα ρέκβιεμ με κείμενα από την ομώνυμη ποιητική συλλογή του.

Ελένη

Αν δεν θυμάσαι το όνομά μου,

άνοιξε ένα μπουγαρίνι να το βρείς.

Είμαι ο τρελός εκείνος ποιητής

που δεν θα μάθει ποτέ

σε τι ηλικιακή θερμοκρασία λιώνει ο έρωτας

Εύοσμό μου Μπουγαρίνι

εφώτισε η νύχτα την καρδιά μου

και οι πολλές σου αμαρτίες καρφιτσωμένες στο στήθος σου

γυαλίζανε τα φτερά τους και ζωγραφίζανε

στα ρημαγμένα καρνάγια Παντοκράτορες

και πουλιά.

Το μαρμάρινο σώμα σου φορτωμένο λουλούδια,

ήχους χρωμάτων και λυγμών δεν έχει χάσει ακόμα την ψυχή του.

Του χρωστάνε πολύ ουρανό, μοσχολίβανο και αγάπη.

Ως την έσχατη ώρα μου θα σε λατρεύω

κι ας ράγισε ο χρόνος το κορμί σου

φως μου εσπερινό.