Η Κάτια Γέρου, μια σύγχρονη ταλαντούχος ηθοποιός, γεννήθηκε στο Αγρίνιο, όπου έζησε μέχρι τα δεκάξι της. Ύστερα ήρθε με την οικογένειά της  στην Αθήνα. Εγγράφηκε στη Νομική, ασχολείται με τη μουσική- τραγουδάει υπέροχα- ώσπου περνάει στη θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου. «Για να μορφωθώ πήγα. Όχι γιατί είχα κάποια φλέβα», δηλώνει.  Το Μάιο του ΄75 ανεβάζουν με την ομάδα του Πανεπιστημίου στο Ηρώδειο τον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ. Με δύο κορίτσια στο ρόλο της Γκρούσα στα δύο μέρη του έργου. Η Κάτια Γέρου θα είναι η πρώτη Γκρούσα. Την επόμενη χρονιά δίνει εξετάσεις στη δραματική σχολή του «Θεάτρου Τέχνης». Αυτό ήταν. «Όλα έγιναν λίγο τυφλά και τυχαία. Η αγάπη για το θέατρο σιγά σιγά ήρθε. Ήμουν άλλωστε ένα κλειστό και φοβισμένο παιδί». Το ΄79 μόλις αποφοιτά, ο Κουν τη ρίχνει στα βαθιά νερά: Κασσάνδρα στις «Τρωαδίτισσες» και Επίδαυρος. Ακόμα τη θυμάμαι με το στεφάνι του Διονύση Φωτόπουλου στο πανέμορφο κεφάλι- κορίτσι με σπάνια σκηνική φινέτσα, να δονείται.

Εκτός από τον Κάρολο Κουν δύο άνθρωποι τη σημάδεψαν στην πορεία της: ο Γιώργος Λαζάνης, ο μέντοράς της- «μου έδωσε- και όχι μόνο σε μένα- το εφόδιο της εσωτερικής ευκινησίας. "Έναν ψυχρό ρόλο οφείλετε να τον παίζετε με θερμοκρασία" έλεγε»- και ο ζωγράφος, σκηνογράφος και σκηνοθέτης, σύντροφός της στη ζωή εδώ και είκοσι ένα χρόνια Κυριάκος Κατζουράκης, με τον οποίο ιδιαίτερα και από τους πρώτους ευαισθητοποιήθηκαν, μέσα από παραστάσεις και την ταινία «Ο δρόμος προς τη Δύση», στο θέμα «μετανάστες»- «μαζί του έμαθα κάτι που διάβαζα αλλά ποτέ δεν θα το έκανα μόνη μου: πως ένας καλλιτέχνης μπορεί να πάει και σε άλλες μορφές τέχνης. Μόνον έτσι δεν θα γεράσει η ψυχή του».